Ablacja u chorych z utajonym zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a

Abstract

Wstęp: Chorzy z utajonym zespołem WPW charakteryzują się obecnością drogi dodatkowej przewodzenia przedsionkowo-komorowego, przewodzącej jedynie w kierunku wstecznym. Obecność takiego szlaku dodatkowego nie ujawnia się w zapisie EKG w trakcie rytmu zatokowego, umożliwia natomiast występowanie nawrotnego częstoskurczu przedsionkowo-komorowego. Brak cech preekscytacji komory może niekorzystnie wpłynąć na przebieg zabiegu ablacji.
Cel pracy: Ocena skuteczności i przebiegu zabiegów ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFA) u chorych z utajonym zespołem WPW w porównaniu z osobami z zespołem jawnym.
Materiał i metody: Badaniem objęto 176 chorych z obecnością pojedynczego dodatkowego szlaku o szybkim przewodzeniu, poddanych zabiegowi RFA. U 38 osób (21,6%) stwierdzono obecność utajonego zespołu WPW, 138 chorych z jawnym zespołem WPW stanowiło grupę kontrolną. Przeprowadzono zabieg ablacji ujścia przedsionkowego drogi dodatkowej, wykonując mapowanie w trakcie stymulacji komory lub częstoskurczu. Przeanalizowano przebieg zabiegów ablacji oraz ich skuteczność i obecność ewentualnych nawrotów.
Wyniki: Czas trwania zabiegów oraz fluoroskopii był nieco dłuższy (nieistotnie) w grupie chorych z utajonym zespołem WPW. Natomiast średnia liczba aplikacji i łączny czas ich trwania był bardzo zbliżony, nieco wyższy u chorych z jawnym zespołem WPW. Nie stwierdzono także istotnych różnic w skuteczności zabiegów oraz w liczbie nawrotów między badanymi grupami.
Wnioski: Zabiegi RFA prowadzone według przedstawionej metody mają zbliżoną, wysoką skuteczność zarówno u chorych z utajonym, jak i jawnym zespołem WPW, z akceptowalną liczbą nawrotów. Pacjentów z utajonym zespołem WPW, podobnie jak z zespołem jawnym, powinno się więc kierować na zabieg ablacji drogi dodatkowej.