Czasopismo Nowotwory towarzyszyło mojemu życiu zawodowemu od pierwszych dni pracy i od chwili zainteresowania się onkologią. W czasach, gdy zaczynałem specjalizację w dziedzinie radioterapii onkologicznej – mojej pierwszej specjalizacji – czasopismo to było najważniejszym źródłem wiedzy na ten temat, co miało szczególne znaczenie wobec ograniczonej dostępności zagranicznych źródeł. Ogromną zaletą Nowotworów była różnorodność tematyki artykułów. Publikowano prace ze wszystkich dziedzin związanych z postępowaniem przeciwnowotworowym – mogłem uzyskać wiadomości z zakresu epidemiologii i profilaktyki, diagnostyki i wszystkich metod leczenia. Mogę powiedzieć, że redaktorzy czasopisma – Profesor Jerzy Meyza i Profesor Edward Towpik – współtworzyli model wielospecjalistycznego postępowania przeciwnowotworowego. Wszechstronność Nowotworów jest do dzisiaj cechą charakterystyczną, co jest zasługą obecnego redaktora – Profesora Wojciecha Wysockiego.
Jeden z pierwszych artykułów oryginalnych, którego byłem pierwszym autorem, i który opublikowałem w czasopiśmie Nowotwory, dotyczył wykorzystania chemioterapii poprzedzającej radykalną radioterapię u chorych na nowotwory narządów regionu głowy i szyi [1]. Znaczenie miał nie tylko fakt, że artykuł został przyjęty. Bardzo ważne było dla mnie, że był następstwem badań rozpoczętych w nawiązaniu do szkoleniowego pobytu w Holandii oraz był inspirowany przez jednego z moich mistrzów, jakim był Profesor Andrzej Hliniak. Istotne było wówczas dla mnie znalezienie wartościowego miejsca leczenia systemowego w wielospecjalistycznym postępowaniu – myślę, że praca podczas przygotowania artykułu i wyniki badań przesądziły o moich późniejszych zainteresowaniach zawodowych. Jestem nadal wierny koncepcji kojarzenia metod leczenia miejscowego z systemowymi możliwościami – wówczas leczenie systemowe miało o wiele bardziej ograniczone możliwości w porównaniu do obecnej sytuacji, kiedy stanowi równorzędne uzupełnienie radykalnych resekcji i nowoczesnego napromieniania w modelu postępowania neoadiuwantowego lub adiuwantowego.
Czasopismo Nowotwory stanowiło dla mnie zawsze platformę współpracy ze znakomitymi onkologami, których było bardzo wielu. Jestem ogromnie wdzięczny za tę możliwość. Z okazji stuletniej tradycji życzę pismu dalszych sukcesów, kontynuowania linii programowej związanej z wielodyscyplinarnością, wprowadzania nowych elementów. Wyrażam ogromne uznanie dla wszystkich osób, które je tworzą. Wyrazy uznania są szczere, ponieważ znam dobrze – na podstawie osobistych doświadczeń redakcyjnych – wyzwania związane obecnie z redagowaniem naukowego periodyku. Jestem przekonany, że Nowotwory będą się rozwijać i będą źródłem wiedzy teoretycznej oraz praktycznej na temat postępowania przeciwnowotworowego.
