Wstęp. Nadciśnienie tętnicze oporne (RHT, resistant hypertension) rozpoznaje się, gdy ciśnienie krwi (BP, blood pressure) jest większe lub rowne 140/90 mmHg, mimo zmiany stylu życia i stosowania co najmniej 3 lekow przeciwnadciśnieniowych, w tym diuretykow, w optymalnych dawkach. Często pacjenci utrudniają osiągnięcie prawidłowej kontroli BP przez samowolne zmniejszanie dawki lub odstawianie gorzej tolerowanych lekow, nieprzestrzeganie zaleceń dotyczących zdrowego stylu życia lub przyjmowanie lekow zwiększających BP. Przyczyną nieskuteczności leczenia nadciśnienia tętniczego (HT, hypertension) może być rownież nierozpoznane wtorne HT. Badanie przeprowadzono w celu oceny częstości występowania rzekomoopornego nadciśnienia tętniczego u chorych z pierwotnym rozpoznaniem RHT.

Materiały i metody. Badanie przeprowadzono w latach 2012–2014 wśrod chorych hospitalizowanych na Oddziale Kardiologii Szpitala Wojewodzkiego im. Jana Pawła II w Zamościu. Zbadano 99 chorych (59 mężczyzn) z rozpoznanym RHT w wieku 54,5–67,0 lat (średnia wieku 60,0 } 9,8 r.). Analizy statystyczne przeprowadzono, korzystając z oprogramowania Statistica; wykonano test Chi2 i test U Manna- Whitneya.

Wyniki. Ostatecznie badana grupa składała się z 93 chorych (55 mężczyzn). W trakcie hospitalizacji u chorych wykonano badania pod kątem przyczyn wtornego HT. Oceniono skuteczność leczenia, przeprowadzono edukację chorych odnośnie do zdrowego stylu życia, a w niektorych przypadkach zmodyfikowano leczenie farmakologiczne. Po przeprowadzeniu badań diagnostycznych oraz zweryfikowaniu stosowanego leczenia w grupie 93 chorych z pierwotnym rozpoznaniem RHT zidentyfikowano 30 chorych z rzeczywistym RHT i 63 chorych z rzekomoopornym HT. Chorym z rzeczywistym RHT (16 mężczyzn) zaproponowano denerwację tętnic nerkowych.

Wnioski. Dużą grupę chorych z rozpoznaniem RHT stanowią pacjenci z rzekomoopornym HT. Częstą przyczyną RHT jest obecność niewykrytego wtornego HT.